Onder zwaar bewolkte, met onweer dreigende lucht
vertrekken we richting zuiden.
Mocht dit niet de Namib Desert zijn zouden we een flinke
“drash national” verwachten.
Doch het regenseizoen laat nog even op zich wachten en
het blijft droog.
Onze Illusie op schaduw en regen wordt al snel de kop
ingedrukt wanneer we een klein uurtje na ons vertrek de zon weer in volle
Afrikaanse glorie schijnt.
Oh what a beautifull morning, Oh what a beautifull day !!
Voor we onze 350 km lange rit definitief aanvatten rijden
we eerst tot Solitair.
Deze keer niet om de bekende apfelkuche te gaan eten dan
wel om onze linkervoorband, die naar ons gevoel een beetje lucht lost, te laten
nakijken.
Wat de exacte spanning van onze banden is zullen we nooit
echt goed weten. Alle metertjes in Namibië hebben hier zowat hun eigen geijkt
systeem en géén twee geven hetzelfde aan.
Bandenspanning wordt nagekeken en waar nodig aangepast.
We kunnen met een gerust hart verder.
Gelukkig merken we al na 5 km dat we op de verkeerde baan
zitten.
Demi tour en vooruit met de geit !!
Na deze “valse start” zitten we met een uurtje
tijdsverlies terug op de goeie route.
Onderweg wuiven we op een eenzame fietser die zich door
de met bergen omzoomde vlakte trekt.
Dit is nog steeds de Namib Desert.
Van enige vorm van beschaving is hier geens sprake meer.
Geen souvenirkraampjes langs de weg, geen herders met
koeien of geiten, geen hutjes, geen wuivende kinderen.
Het enige teken van leven is de zwarte cobra langs de
kant van de weg.
Het is hier desolaat, stil en mooi onder voortdurende andere landschappen...
Nog voor de eentonigheid van de vlakte te groot wordt
komt er weer glooiing in.
Spijtig dat we hier nergens een terrasje vinden om te
genieten van de rust en de stilte in dit prachtige stuk natuur vol met niets of
niemand !
Vandaag hebben we geen chique lodge, hotel of guesthouse
om te overnachten.
Onze stek voor deze nacht is guestfarm Sinclair.
We gaan den boer op !!
De 12.500 hectare grote, nog steeds bedrijvige boerderij
ligt letterlijk in Pluto zijn poepeke…
In de vertste verte is hier niets anders te bespeuren dan
kurkdroge vlakte tussen de bergen.
Zelfs het water uit het zwembad is verdampt.
Het is hier zo desolaat dat we blij zijn om hier
maar één nachtje te moeten blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten