Maandag 12 november
Al vroeg zijn we onderweg voor een bezoek aan een Himba
dorp.
Lang hebben we ons afgevraagd of deze stam nog authentiek
leeft of ze enkel een toeristische attractie zijn en een toneeltje opvoeren.
We zijn met verstomming geslagen wanneer het tot ons doordringt
dat deze mensen nog echt hun cultuur in stand houden en op deze, voor ons
onbegrijpelijke, primitieve manier leven.
Tijdens een rondleiding door het “dorpje” mogen we een
kijkje nemen in één van de armtierige hutjes en krijgen een demonstratie van
hun “lichaamsverzorging”. Himba’s wassen zich nooit met water maar ze “beroken”
hun lichaam met kruiden.
Van hun kant worden wij bestookt met vragen in verband
met de samenstelling van ons gezin.
Immers de status van de Himba-man wordt bepaald door het
aantal vrouwen dat hij heeft, dat van de vrouw door het aantal kinderen dat ze
baarde.
Op geen van beiden scoren wij hoog … ;o)
Dan komen de kindjes aan onze mouw trekken om mee te
voetballen.
Een hoop vodden bijeengebonden in een plastiek
winkelzakje dient als bal en het spel wordt (langs hun kant) op blote voeten
gespeeld.
De ietwat verlegen Himba’s komen helemaal los wanneer we
als afsluiting van ons bezoek samen met hen “dansen”.
Als dank dat we hen mochten bezoeken laat onze gids nog 2
grote zakken maismeel en enkele kilo’s suiker achter.
Ook het ijswater uit de koelbox wordt in dank aangenomen.
Het is nu wel duidelijk dat deze mensen geen act opvoeren
maar dat dit hun levensstijl is.
Beladen met de kralen halssnoeren en armbandjes, waar ze
een lucratief handeltje in drijven, vertrekken we…
Echter niet zonder onze eigen flesjes water voor de
kinderen achter te laten.
Shaken it! Ole!
BeantwoordenVerwijderen